सगळीकडून कोसळतय आभाळ एकटेपणाचे

सगळीकडून कोसळतय
आभाळ एकटेपणाचे
अन ते दडलेत
झाडाआड
अजाणतेपणाची झूल पांघरून,
मी उदासगीत गात
प्रकाशकवडसे टिपत
रस्ता कापतो
जावून येऊन
काय त्या सावलीची सोबत.

तसं सारं शरीरच
भेगाळलयं
उन्मादी लस स्त्रवतेयं
सगळीकडून,
झाडत जाणारे सारे अवयव
अन
मनाने खचलेला मी
सारं सारं सामावून जाव ह्या
कराल अंधारात
अन जाणीव उरावी
काही नसण्याची.

तिनं देलेला डाग
आजही चरचरतो मनात
जेव्हा काहूर उठते
फेसाळण्याचे,
ती ढसाढसा रडलीपण होती
मला पदराआड घेवून
कुशीत असून नसल्याचं
ते एकटेपण
आजही उठवते झोपेतून,
घामेजला मी
दचकून पांघरुणात शिरतो,
आजूबाजूला कुणीच नसतं
ती सुध्दा.

विजयकुमार.........
०९.१२.२००९, मुंबई